Kainatın Kalemi, Nun

Yazının büyüsüne inananlardanım, sözün de…

Amma harflerin tek tek birer elmas olduğunu bilmez idim…  Oysa “Bana bir harf öğretenin 40 yıl kölesi olurum” sözü bile, harfin tılsımını bize hatırlatan bir muştu imiş. Daha evvel göremedim…

Ne zaman ki, hayatın anlamını sorgulamaya başlar olduk, görünen her şeyin bir gölgesi, her gölgeninse bir gövdesi olduğu hakikatini bir nebze olsun görmeye başladık...

Harflerin yazının içinde anlattığı mana kadar, belki de onu aşan bir dünyaya kapı aralayabileceğini,  yazıya zerafet, güzellik ve bir ahenk verebileceğini hat sanatının birbirinden güzel örneklerini gördükçe anladık…

Bugün o"nun"la tanıştım….

Arap alfabesinin 14. Harfiymiş Nun... Ayın 14’ü kadar güzel deyimi de ondan mı geliyor acep? Zira şeklini de hilalden almış. Ve de hilal aynı zamanda birliğin gökyüzündeki sembolüymüş. Bayrağımızın üzerinde yıldızla buluşunca işte o birlik duygusunu bahşedermiş bize. Ve o haliyle de nun harfinin bir başka tezahürüymüş ay ile yıldız…

Laleye benzermiş nun aynı zamanda. Kollarını göğe açıp dua eden bir dervişin huşusunu doğaya nakşedermiş. İçindeki kömür karası tohumların acısını dışarı yansıtmadan tevazu ve erdemin bileşimi bir derviş edasıyla selam dururmuş yaradanın huzurunda.

Balıkmış aynı zamanda nun, denizlerin sonsuzluğunda halikini ararcasına dolaşırmış.

Kur’anın inen ikinci suresi  olan Kalem'in simgesiymiş nun. Mürekkep dolu bir hokka içindeki kalemmiş. Kalemmiş her şeyin başı zaten. Kelamı kağıda döken onun hüneriymiş. Medeniyetleri kuran, kalıcı kılanmış. Yeri geldiğinde kılıç, yeri geldiğinde kalkanmış. İpe götüren, ölümden döndürenmiş. Güzel kelamın en iyi arkadaşıymış, nun harfinde sembolleşen kalem…

Yaradılışın sembolüymüş nun. Yazılmamış bir şey yaşanmış olabilir mi hiç? Kader yazılmamış olsa vaktiyle alnımıza, yaşar mıydık onu?  Derdi, acıyı, çaresiz hastalığı kabullenir miydik daha evvel yazılmış olmasa… Derman bulur muyduk o dertlerin tesellisi Kur’anda yazılı olmasa…

Harfin manası kadar mühim bir de duruşu varmış. Tıpkı insanlar gibi karakterlerini bedenlerine yansıtırlarmış harfler. Hepsi nun gibi gönlü geniş, eli açık olmasa da,  başka eşsiz özellikleri yansıtırlarmış yazıya. Aralarında bir oran, bir orantı, yerine göre bir mesafe, bir samimiyet olurmuş.Birbirleri peşi sıra dizilseler de asker gibi, disiplini bozmalarına neden olmazmış raks etmeleri. Her biri kendi hükmünde figürler çizer, yeknesak olmadan bir güzel ahenk yakalamaktan memnuniyet duyarlarmış.

Okuyanın gözlerini okşamaktan çok hoşlanırmış harfler… Kitap sayfaları arasında birbirleriyle koyun koyuna yatarken, güzel sesli bir hatip kitabı alıp da her birini arşa ulaşmak üzere hakkı ile zikrettikçe coşarlarmış. Birbiri ardına koşarlarmış arşa doğru… Evrende seslerin hiç kaybolmadığını  bilircesine… Kendilerinden yüz yıllar önce yazılıp seslendirilen atalarının izini sürercesine, sonsuzlukta kaybolurlarmış…

Hiçlik ile sonsuzluğun buluştuğu noktada yaradılışın öyküsünü simgelermiş nun… Harfe can veren mürekkebin küresi, yazıya kan veren kalemin yuvasıymış nun…

Ve son bir tılsımı varmış ki onun,  nnnnnn sesiyle benliğin her zerresinde hissedilirmiş kainatın nefesi…  Başlı başına Allahı zikredermiş onu söyleyenin dilinde… Ve  ki O, ve de tüm diğer harfler Elif’ten doğmuş zaten. Elif de tüm harflerin anası, birliğin ve tekliğin manası, varlık nedeniymiş…

Ben bugün nun’la tanıştım, gözlerim kamaştı…

Lerzan Özder, 2 Aralık 2014, İstanbul

* Tezhip ve Hat Sanatçısı Sayın Mesut Dikel’in Tezhipli Nun adlı eserinden ve kendisiyle yapılan sohbetten alınan ilhamla yazılmıştır. İlmi dayanak arayanların teolojik kaynaklardan yararlanması önerilir…